 |
| Air [Henry Threadgill / Fred Hopkins / Steve McCall] "Air Raid" [Why Not reissue], Candid 2011, WNCD79413 |
Trio Air prowadzone przez Henry'ego Threadgilla powstało w Chicago w
roku 1971. Prócz lidera, saksofonisty i flecisty, tworzyli je
kontrabasista Fred Hopkins oraz grający na perkusji Steve McCall.
Muzyka, którą od początku proponowali łączyła tzw. Free Radical
(zupełnie swobodną, choć opartą na jazzie improwizację) z przebojową,
czasami wywodzącą się nawet z ragtime'u melodyką, oraz niezwykle mocno
rozwiniętą kolektywnością grania. Od początku było to równoprawne trio,
nie sekcja plus lider. Chociaż Threadgill bez wątpienia jest urodzonym
przywódcą.
Ta formuła nie narodziła się przypadkiem - Threadgill został bowiem poproszony przez Columbia College w Chicago, by przygotować koncert z utworami Scotta Joplina. Muzyka Joplin była tak bardzo silnie związana i kojarzona z fortepianem, więc Threadgill postanowił zbudować trio, które będzie potrafiło grać muzykę Joplina, ale bez fortepianu. Brak instrumentu harmonicznego postanowił zastąpić kolektywnością grania i improwizacji.
Grupa nagrała dwanaście
albumów, ale jako tzw. klasyczne uznaje się tylko pierwszych 9 płyt (do
roku 1982) nagranych w niezmienionym, triowym składzie.
Płyta "Raid" jest drugim albumem w dyskografii Air. Album powstał w roku 1976, w rok po pierwszej płycie. Podobnie jak na debiutanckim, owacyjnie przyjętym przez publiczność i krytyków albumie "Song", tak i tu znajdziemy 4 utwory. Dwie długie kompozycje Threadgilla oraz będące jakby ich dopełnieniem dwie krótsze. To chyba - w moim odczuciu - najbardziej zrytmizowany z albumów zespołu. Głównie zresztą za sprawą lidera, który gra tutaj w sposób zapierający dech w piersiach, ale i czasami dublujący grę McCalla. Nikt tak nie potrafi budować solówek jak Henry Threadgill i chyba po raz pierwszy w historii publiczność miała okazję przekonać się o tym właśnie na albumie "Air Raid". Tworzy on bowiem z żelazną konsekwencją - ale w jakże zaskakujący sposób - kolejne wariacje, a to na temat utworu, a to jego fragmentów. Nikt też tak jak Hopkins nie potrafił wcześniej (a i prawie nikt później) artykułować piosenek na kontrabasie. I słuchając tej płyty nieodmiennie mam wrażenie, że wszystko to czynią na zupełnym luzie, bez najmniejszego wysiłku. Znakomite, dziś już historyczne, nagranie!
Ta formuła nie narodziła się przypadkiem - Threadgill został bowiem poproszony przez Columbia College w Chicago, by przygotować koncert z utworami Scotta Joplina. Muzyka Joplin była tak bardzo silnie związana i kojarzona z fortepianem, więc Threadgill postanowił zbudować trio, które będzie potrafiło grać muzykę Joplina, ale bez fortepianu. Brak instrumentu harmonicznego postanowił zastąpić kolektywnością grania i improwizacji.
Płyta "Raid" jest drugim albumem w dyskografii Air. Album powstał w roku 1976, w rok po pierwszej płycie. Podobnie jak na debiutanckim, owacyjnie przyjętym przez publiczność i krytyków albumie "Song", tak i tu znajdziemy 4 utwory. Dwie długie kompozycje Threadgilla oraz będące jakby ich dopełnieniem dwie krótsze. To chyba - w moim odczuciu - najbardziej zrytmizowany z albumów zespołu. Głównie zresztą za sprawą lidera, który gra tutaj w sposób zapierający dech w piersiach, ale i czasami dublujący grę McCalla. Nikt tak nie potrafi budować solówek jak Henry Threadgill i chyba po raz pierwszy w historii publiczność miała okazję przekonać się o tym właśnie na albumie "Air Raid". Tworzy on bowiem z żelazną konsekwencją - ale w jakże zaskakujący sposób - kolejne wariacje, a to na temat utworu, a to jego fragmentów. Nikt też tak jak Hopkins nie potrafił wcześniej (a i prawie nikt później) artykułować piosenek na kontrabasie. I słuchając tej płyty nieodmiennie mam wrażenie, że wszystko to czynią na zupełnym luzie, bez najmniejszego wysiłku. Znakomite, dziś już historyczne, nagranie!
autor: Marek Zając
Fred Hopkins: bass
Steve McCall: drums
1. Air Raid 11:55
2. Midnight Sun 7:05
3. Release 16:31
4. Through A Keyhole Darkly 7:20
płyta dostępna na multikulti.com
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz