 |
| Herlin Riley Quintet [Herlin Riley / Wycliffe Gordon / Wynton Marsalis / Victor Goines / Eric Lewis / Reginald Veal] "Cream Of The Crescent", Criss Cross Jazz 2005, CCJ1272 |
Trochę czasu już upłynęło od 2005 roku, gdy ukazała się druga dla Criss
Cross Records płyta Herlina Rileya, długoletniego (od 1992 r.)
perkusisty Lincoln Center Jazz Orchestra. Album ten zarejestrowany
został rok wcześniej, a Riley zaprosił na to nagranie swojego
długoletniego pracodawcę - Wyntona Marsalisa. Oprócz niego mamy tu
znakomitych muzyków, którzy także przewinęli się przez Lincoln Center -
puzonistę Wycliffe'a Gordona, grającego na saksofonach i klarnetach
Victora Goines'a, młodziutkiego wówczas pianistę Erica Lewisa i basistę
Reginalda Veal'a.
Herlin Rileya rewolucji w muzyce nie robi, gra to, na czym się wychował czyli jazz nowoorleański odwołujący się post bopu, jazzowy mainstream jakbyśmy to w Europie określili. Ale mocno odwołuje się przy tym do spuścizny swoich poprzedników - Jamesa Blacka, Alvina Batiste i Ellisa Marsalisa. No i jest o wiele silniej w swej muzyce związany z nowoorleańską tradycją niż choćby obecny tu Wynton Marsalis. Znakomicie słychać to w jego muzyce - gdy wsłuchać się uważnie choćby w tytułowy "Cream Of The Crescent" świetnie to słychać, gdy włączy się "Profit Stop" - słychać od pierwszych nut, choćby i bez wsłuchiwania. Ale w całej tej nowoorleańskości własnej muzyki (wszystkie prócz jednej to kompozycje jego autorstwa), jest o wiele bardziej współczesny niż poprzednicy. Więcej tu łamania harmonii czy też odważniejszych partii solowych niż u Batiste czy Marsalisa-ojca. Więcej też wolności mają muzycy, nie koncenrtrujący się na odtwarzaniu linii kolejnych unison. Sprawia to wszystko wrażenie znakomitej atmosfery i bardziej przyjacielskiego muzykowania, a nie profesjonalnej nagraniowej sesji. Ale i przydaje muzyce niezwykłej lekkości i humoru i - wydaje mi się, że taki był cel lidera: po prostu sobie pograć, tym razem moje własne (Herlina Rileya) kompozycje. Polecam bardzo.
Herlin Rileya rewolucji w muzyce nie robi, gra to, na czym się wychował czyli jazz nowoorleański odwołujący się post bopu, jazzowy mainstream jakbyśmy to w Europie określili. Ale mocno odwołuje się przy tym do spuścizny swoich poprzedników - Jamesa Blacka, Alvina Batiste i Ellisa Marsalisa. No i jest o wiele silniej w swej muzyce związany z nowoorleańską tradycją niż choćby obecny tu Wynton Marsalis. Znakomicie słychać to w jego muzyce - gdy wsłuchać się uważnie choćby w tytułowy "Cream Of The Crescent" świetnie to słychać, gdy włączy się "Profit Stop" - słychać od pierwszych nut, choćby i bez wsłuchiwania. Ale w całej tej nowoorleańskości własnej muzyki (wszystkie prócz jednej to kompozycje jego autorstwa), jest o wiele bardziej współczesny niż poprzednicy. Więcej tu łamania harmonii czy też odważniejszych partii solowych niż u Batiste czy Marsalisa-ojca. Więcej też wolności mają muzycy, nie koncenrtrujący się na odtwarzaniu linii kolejnych unison. Sprawia to wszystko wrażenie znakomitej atmosfery i bardziej przyjacielskiego muzykowania, a nie profesjonalnej nagraniowej sesji. Ale i przydaje muzyce niezwykłej lekkości i humoru i - wydaje mi się, że taki był cel lidera: po prostu sobie pograć, tym razem moje własne (Herlina Rileya) kompozycje. Polecam bardzo.
autor: Józef Paprocki
Herlin Riley: drums
Wycliffe Gordon: trombone
Wynton Marsalis: trumpet
Victor Goines: tenor saxophone, soprano saxephone, clarinet
Eric Lewis: piano
Reginald Veal: bass
1. Bird Life (Herlin Riley)
2. Ti Ci Li (Herlin Riley)
3. Need Ja Help (Herlin Riley)
4. Cream Of The Crescent (Herlin Riley)
5. To Those We Love So Dearly (Victor Goines)
6. Profit Stop (Herlin Riley)
7. Trouble In Treme (Herlin Riley)
8. Dancing With Desire (Herlin Riley)
9. Trombone Joe (Herlin Riley)
płyta do kupienia na multikulti.com
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz