 |
| Kenny Wheeler / Norma Winstone / London Vocal Project "Mirrors" Edition Records, EDN1038. |
Płyta "Mirrors" jest dla Kenny Wheelera i Normy Winstone powrotem do lat
osiemdziesiątych ubiegłego wieku. To właśnie wtedy bowiem powstały
kompozycje, których podstawą są wiersze Steviego Smitha, Lewisa Carrolla
oraz Williama Butlera Yeatsa. Były to wówczas pierwsze w ten sposób
budowane utwory Wheelera.
Przez lata te kompozycje jednak nieco się zmieniły - w 1998 roku autor rozpisał je bowiem na pięć głosów solowych, ale - chociaż elementy tamtej koncepcji przetrwały i tutaj - to wersja z zarejestrowana z London Vocal Project (zespołem kierowanym przez Pete'a' Churchilla) jest o wiele, wiele bogatsza i zadziwia epicką skalą realizacji. Siedem sopranistek, osiem alcistek, po pięciu śpiewaków tenorem i basem - ten spory wokalny aparat wykonawczy każe spodziewać się pompatycznego nastroju i podniosłych form, ale muzyka Wheelera - nie rezygnując z wszelkich stwarzanych dzięki takiej konfiguracji możliwości - pozostaje ciepła i stonowana, i niemal intymna w nastroju.
Nie sposób uwierzyć, że śpiewająca tu partie solowe Norma Winstone, stała partnerka wokalna i muza Kenny Wheelera, ma już ponad siedemdziesiąt lat. Jej siłą jest niepowtarzalny głos i dopracowany styl, który przez lata zdaje się jeszcze zyskiwać dzięki doświadczeniu i wyczuciu wokalistki. Niezwykle cenieni są także instrumentaliści, których Wheeler zatrudnił na tej płycie. Basista Steve Watts, perkusista James Maddren oraz pianista Nikki Iles i grający na saksofonie Mark Lockheart to niezwykle cenieni sidemani na brytyjskiej scenie jazzowej. Intymność nastroju i niezwykłe zgranie instrumentalistów jest możliwe także dlatego, że w przeszłości współtworzyli oni wraz z Normą Winstone zespół Printmakers. Nic więc dziwnego, że rozumieją się bez słów, a partie improwizowane grają intuicyjnie i niemal radośnie w tonie. Sam Wheeler współpracuje z Normą Winstone juz ponad czterdzieści lat - od czasu powstania formacji Azimuth we wczesnych latach siedemdziesiątych. A lista płyt sygnowanych nazwiskami im obojga także jest imponująca - dość przypomnieć realizacje dla monachijskiego ECM-u czy też wspólne nagrania z UMO Jazz Orchestra.
Jednak ta płyta byłaby tak niezwykła, gdyby nie główna bohaterka wykonania - Norma Winstone. To ona jest tutaj prawdziwym klejnotem w koronie. Jej marzycielskie partie w "Through the Looking Glass" do tekstu Lewisa Carrola są niemal eteryczne. Łamie ona przy tym nieco kontemplacyjne partie chóru. Podobnie jest także w "Tweedledum”, nad którym tom utworem unosi się nastrój lirycznej beztroski. Ale już w "The Hat" Winstone imponuje raczej majestatem i siłą, delikatną, ale podkreślaną wyraźnie w czterowersie wiersza.
Podobnie eteryczne i ciepłe są także partie flugelhornu. I nie znaczenia, że często w unisonach głos instrumentu Wheelera dublowany jest przez tenorowy saksofon Lockhearta. Dzięki temu całość zyskuje niezwykle spójną formę i tchnie melancholijnym ciepłem i spokojem.
Piękna płyta będąca trochę powrotem do źródeł wizji Wheelera i Winstone, powrotem trochę nostalgicznym, ale stojącym na najwyższym poziomie, a pod względem formalnych rozwiązań Wheelera zdecydowanie wybiegającym w przyszłość. Niezwykłe nagranie.
Przez lata te kompozycje jednak nieco się zmieniły - w 1998 roku autor rozpisał je bowiem na pięć głosów solowych, ale - chociaż elementy tamtej koncepcji przetrwały i tutaj - to wersja z zarejestrowana z London Vocal Project (zespołem kierowanym przez Pete'a' Churchilla) jest o wiele, wiele bogatsza i zadziwia epicką skalą realizacji. Siedem sopranistek, osiem alcistek, po pięciu śpiewaków tenorem i basem - ten spory wokalny aparat wykonawczy każe spodziewać się pompatycznego nastroju i podniosłych form, ale muzyka Wheelera - nie rezygnując z wszelkich stwarzanych dzięki takiej konfiguracji możliwości - pozostaje ciepła i stonowana, i niemal intymna w nastroju.
Nie sposób uwierzyć, że śpiewająca tu partie solowe Norma Winstone, stała partnerka wokalna i muza Kenny Wheelera, ma już ponad siedemdziesiąt lat. Jej siłą jest niepowtarzalny głos i dopracowany styl, który przez lata zdaje się jeszcze zyskiwać dzięki doświadczeniu i wyczuciu wokalistki. Niezwykle cenieni są także instrumentaliści, których Wheeler zatrudnił na tej płycie. Basista Steve Watts, perkusista James Maddren oraz pianista Nikki Iles i grający na saksofonie Mark Lockheart to niezwykle cenieni sidemani na brytyjskiej scenie jazzowej. Intymność nastroju i niezwykłe zgranie instrumentalistów jest możliwe także dlatego, że w przeszłości współtworzyli oni wraz z Normą Winstone zespół Printmakers. Nic więc dziwnego, że rozumieją się bez słów, a partie improwizowane grają intuicyjnie i niemal radośnie w tonie. Sam Wheeler współpracuje z Normą Winstone juz ponad czterdzieści lat - od czasu powstania formacji Azimuth we wczesnych latach siedemdziesiątych. A lista płyt sygnowanych nazwiskami im obojga także jest imponująca - dość przypomnieć realizacje dla monachijskiego ECM-u czy też wspólne nagrania z UMO Jazz Orchestra.
Jednak ta płyta byłaby tak niezwykła, gdyby nie główna bohaterka wykonania - Norma Winstone. To ona jest tutaj prawdziwym klejnotem w koronie. Jej marzycielskie partie w "Through the Looking Glass" do tekstu Lewisa Carrola są niemal eteryczne. Łamie ona przy tym nieco kontemplacyjne partie chóru. Podobnie jest także w "Tweedledum”, nad którym tom utworem unosi się nastrój lirycznej beztroski. Ale już w "The Hat" Winstone imponuje raczej majestatem i siłą, delikatną, ale podkreślaną wyraźnie w czterowersie wiersza.
Podobnie eteryczne i ciepłe są także partie flugelhornu. I nie znaczenia, że często w unisonach głos instrumentu Wheelera dublowany jest przez tenorowy saksofon Lockhearta. Dzięki temu całość zyskuje niezwykle spójną formę i tchnie melancholijnym ciepłem i spokojem.
Piękna płyta będąca trochę powrotem do źródeł wizji Wheelera i Winstone, powrotem trochę nostalgicznym, ale stojącym na najwyższym poziomie, a pod względem formalnych rozwiązań Wheelera zdecydowanie wybiegającym w przyszłość. Niezwykłe nagranie.
autor: Marcin Zając
Kenny Wheeler: Flugelhorn
Norma Winstone: Vocals
London Vocal Project
directed by Pete Churchill
Nikki Iles: piano
Mark Lockheart: saxophones
Steve Watts: double bass
James Maddren: drums
1. Humpty Dumpty 5:21
2. The Broken Heart 3:58
3. The Lover Mourns 5:36
4. Black March 7:48
5. Through the Looking Glass 8:59
6. The Hat 3:59
7. Breughel 5:57
8. Tweedledum 8:37
9. The Bereaved Swan 6:16
10. The Deathly Child 8:42
11. My Soul 4:22
płyta do kupienia na multikulti.com
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz