 |
| Quatuor Dialogues / Ewald Demeyere "Wolfgang Amadeus Mozart: Gran Partita" Challenge Classics 2016, CC72697 |
"Serenada B-dur K.361 / 370A" napisana przez Wolfganga Amadeusza Mozarta,
znana jako Gran Partita (chociaż nazwy tej nie nadał jej kompozytor)
jest niezaprzeczalnie jednym z najwybitniejszych dzieł muzyki klasycznej
na zespół instrumentów dętych. Świetnie wpisywała się ona w wiedeńską
tradycję tzw. Harmoniemusik - muzyki na zespoły instrumentów dętych,
tworzonych by przydawały blasku arystokratycznym przyjęciom i bankietom,
jednak również wykracza poza tradycyjną formułę. Oto bowiem do
tradycyjnego oktetu dodane zostały jeszcze cztery rogi (w tym dwa
basowe) oraz kontrabas. Pozwoliło to Mozartowi stworzyć dzieło o
monumentalnych proporcjach i niezwykłych muzycznych harmoniach.
Historia Gran Partity nierozerwalnie związana jest z postacią Antona Stadlera, wiedeńczyka, wybitnego wirtuoza klarnetu i członka cesarskich zespołów muzycznych. Opowiadał on, że spotkał Mozarta w roku 1781, gdy ten przybył do Wiednia i dziś już panuje powszechana zgoda, że to on właśnie zlecił Mozartowi napisanie tej kompozycji.
To także prawdopodobnie on zainspirował Christian Friedrich Gottlieb Schwencke, wielkiego admiratora muzyki, znanego z bezgranicznego podziwu dla twórczości Wolfganga Amadeusza Mozarta, by przearanżował te tą kompozycję na mniejszy zespół instrumentalny, tak by mógł zagrać tą kompozycję w czasie swojej podróży po północnej Europie w roku 1794. Schwencke zrobił to zmieniając przy okazji nazwę na "Gran Quintetto".
Ta praktyka przearanżowywania kompozycji mistrzów na mniejsze składy była bardzo rozpowszechniona w dziewiętnastym stuleciu. Pozwoliło to na ożywienie bardzo wielu utworów wcześniejszych mistrzów - mogły być one wykonywane w prywatnych salonach arystokracji i wschodzącej burżuazji, gdyż nie potrzeba było większej liczby instrumentalistów, by je zagrać. Sprawiło to, że wiele tych kompozycji ocalało do naszych czasów, a jeszcze więcej nie popadło w całkowite zapomnienie.
Schwencke zbierał wszystko, co mógł znaleźć z dzieł Wolfganga Amadeusza Mozarta i bardzo wiele z nich wydał własnym sumptem i staraniem. Sam też dokonywał aranżacji kompozycji na mniejsze, bardziej współczesne składy instrumentalne. Tak też uczynił w tym wypadku, decydując się połączyć dwie tradycje charakterystyczne dla muzyki kameralnej tego okresu - fortepian oraz kwartet z obojem. Ówczesne pianoforte, jak i fortepian, bardzo różniły się mechanicznie od klawesynu - użycie mechanizmów z młoteczkiem skutkuje dużo większymi możliwościami dynamicznymi tych instrumentów. Obój natomiast jest bardziej dźwięczny w górnych zwłaszcza rejestrach, co przydaje jego brzmieniu lekkości, miękkości, pełni. To właśnie te cechy nowych na ówczesne czasy instrumentów, jak i cudowna, genialna orkiestracja Schwenckego pozwoliły mu przełożyć partie trzynastu instrumentów na kwintet z obojem i fortepianem.
Ewald Demeyere, wybitny pianista i klawesynista, wraz z zespołem Quatuor Dialogues sięgając po właśnie tą wersję dzieła, idą nieco pod prąd współczesnym tendencjom i trendom, wymuszającym pogoń za autentyzmem wykonawczym dawnej i klasycznej muzyki. Postanowili ocalić piękno zaklęte w stworzonych przez Mozarta i Schwencke'go harmoniach i pokazać, że ta muzyka poraża i zachwyca swoją lekkością, harmonią, wysublimowaniem. Chwała im za to, bo ich wspólne nagranie jest zaiste zachwycające.
Historia Gran Partity nierozerwalnie związana jest z postacią Antona Stadlera, wiedeńczyka, wybitnego wirtuoza klarnetu i członka cesarskich zespołów muzycznych. Opowiadał on, że spotkał Mozarta w roku 1781, gdy ten przybył do Wiednia i dziś już panuje powszechana zgoda, że to on właśnie zlecił Mozartowi napisanie tej kompozycji.
To także prawdopodobnie on zainspirował Christian Friedrich Gottlieb Schwencke, wielkiego admiratora muzyki, znanego z bezgranicznego podziwu dla twórczości Wolfganga Amadeusza Mozarta, by przearanżował te tą kompozycję na mniejszy zespół instrumentalny, tak by mógł zagrać tą kompozycję w czasie swojej podróży po północnej Europie w roku 1794. Schwencke zrobił to zmieniając przy okazji nazwę na "Gran Quintetto".
Ta praktyka przearanżowywania kompozycji mistrzów na mniejsze składy była bardzo rozpowszechniona w dziewiętnastym stuleciu. Pozwoliło to na ożywienie bardzo wielu utworów wcześniejszych mistrzów - mogły być one wykonywane w prywatnych salonach arystokracji i wschodzącej burżuazji, gdyż nie potrzeba było większej liczby instrumentalistów, by je zagrać. Sprawiło to, że wiele tych kompozycji ocalało do naszych czasów, a jeszcze więcej nie popadło w całkowite zapomnienie.
Schwencke zbierał wszystko, co mógł znaleźć z dzieł Wolfganga Amadeusza Mozarta i bardzo wiele z nich wydał własnym sumptem i staraniem. Sam też dokonywał aranżacji kompozycji na mniejsze, bardziej współczesne składy instrumentalne. Tak też uczynił w tym wypadku, decydując się połączyć dwie tradycje charakterystyczne dla muzyki kameralnej tego okresu - fortepian oraz kwartet z obojem. Ówczesne pianoforte, jak i fortepian, bardzo różniły się mechanicznie od klawesynu - użycie mechanizmów z młoteczkiem skutkuje dużo większymi możliwościami dynamicznymi tych instrumentów. Obój natomiast jest bardziej dźwięczny w górnych zwłaszcza rejestrach, co przydaje jego brzmieniu lekkości, miękkości, pełni. To właśnie te cechy nowych na ówczesne czasy instrumentów, jak i cudowna, genialna orkiestracja Schwenckego pozwoliły mu przełożyć partie trzynastu instrumentów na kwintet z obojem i fortepianem.
Ewald Demeyere, wybitny pianista i klawesynista, wraz z zespołem Quatuor Dialogues sięgając po właśnie tą wersję dzieła, idą nieco pod prąd współczesnym tendencjom i trendom, wymuszającym pogoń za autentyzmem wykonawczym dawnej i klasycznej muzyki. Postanowili ocalić piękno zaklęte w stworzonych przez Mozarta i Schwencke'go harmoniach i pokazać, że ta muzyka poraża i zachwyca swoją lekkością, harmonią, wysublimowaniem. Chwała im za to, bo ich wspólne nagranie jest zaiste zachwycające.
autor: Wojciech Łastruga
Quatuor Dialogues:
Vinciane Baudhuin: oboe
Annelies Decock: violin
Mika Akiha: viola
Ronan Kernoa: cello
Ewald Demeyere: fortepiano
1. Serenade in B flat major ‘Gran Partita' K. 361/370° - Largo - Allegro molto
2. Serenade in B flat major ‘Gran Partita' K. 361/370° - Menuetto - Trio 1 - Trio 2
3. Serenade in B flat major ‘Gran Partita' K. 361/370a - Adagio
4. Serenade in B flat major ‘Gran Partita' K. 361/370° - Menuetto (Allegro) - Trio 1 - Trio 2 - Trio 3
5. Serenade in B flat major ‘Gran Partita' K. 361/370° - Romance (Adagio - Allegretto - Adagio)
6. Serenade in B flat major ‘Gran Partita' K. 361/370° - Thema con variazioni
7. Serenade in B flat major ‘Gran Partita' K. 361/370a - Allegro molto
8. From ‘Die Zauberfloete' K. 620 - Der Hoelle Rache kocht in meinem Herzen
płyta do nabycia na multikulti.com
