 |
| Lionel Belmondo "Hymne Au Soleil - Clair Obscur" B-Flat Recordings 2014, 6149362 |
Muzyka klasyczna jest niekończącą się inspiracją dla muzyków jazzowych.
Patrząc na historię jazzu doskonale widać, że muzycy obierając z grubsza
biorąc trzy metody interpretacyjne, w zależności od swojego potencjału
osiągają różne efekty.
Najczęściej mamy do czynienia z podążaniem za linią melodyczną, co szczególnie często słychać w polskich odczytaniach chopinowskich kompozycji, ale też chociażby w nagraniach Loussiera. Nie znajdziemy tu niczego oryginalnego, a słuchacze zaznajomieni z oryginalnymi dziełami odczuwają często znużenie, wynikające z gubienia decydujących o wyjątkowości dzieła detali. Zdarzają się jednak wyjątki, wystarczy przywołać nagrania Jana Garbarka z Hilliard Ensemble dla ECM.
Druga metoda to swoiste impresje na temat, mające kształt autonomicznych kompozycji muzyków jazzowych, czasami bardzo odległe ("Hommage A Bartok" Steve Swell's Kende Dreams dla Silkheart Records), innym razem zestrojone z oryginałami ("A Mirror To Machaut" Samuel Blaser Consort In Motion dla Songlines i "Passion" Undivided dla Multikulti Project czy też kolejne płyty Michela Godarda).
Trzecia metoda to rozbijanie struktury kompozycji i składanie jej na nowo. To ścieżka ryzykowna, często prowadząca na manowce, wystarczy wspomnieć gwiazdy polskich festiwali - Piotra Orzechowskiego i Marcina Maseckiego. Jestem prawie pewien, że jak opadnie kurz działań promocyjnych, niewiele pozostanie w pamięci słuchaczy po ich "dziełach". Są jednak nagrania, powstałe według tej metody, które onieśmielają swoim potencjałem. Wymienię kilka:
"Westbrook - Rossini" zespołu Mike'a Westbrooka z HatART, "Gustav Mahler / Uri Caine" Uri Caine & Primal Light z Winter&Winter i "The Minimalism of Erik Satie" Vienna Art Orchestra z HatART. Ta lista oczywiście jest dłuższa, ale nie ma tu miejsca
Bracia Belmondo są filarami jazzowego środowiska we Francji. Ich wspólny krążek 'Espaces Baroques' nagrany z Frédérikiem Galliano, wydany w 1997 roku był jedną z pierwszych płyt operujących na pograniczu jazzu i inteligentnych nowych brzmień. Z kwintetem The Belmondo Brothers zjeździli spory kawałek świata. Ich wspólna płyta z nestorem jazzu - Yusefem Lateefem "Influence" to znakomite ponadpokoleniowe nagranie, Lionel Belmondo ma za sobą znakomita płytę z Miltonem Nascimento.
Płyta "Hymne Au Soleil - Clair Obscur", na której usłyszymy zarówno aranżacje Lionela Belmondo kompozycji Gabriela Faure, Erika Satie, Loiusa Vierne'a, Arnolda Schönberga ale też po jednej Michela Petruccianiego i Billa Evansa jak też dwie własne kompozycje Lionela Belmondo olśniewa rozwibrowaną kolorystyką i aurą wyszukanych, akustycznych brzmień, big bandowa fantazja francuskiego saksofonisty, znana chociażby z doskonałej płyty "Influence", pozwala na umiejętne wykorzystanie bogatedo instrumentarium zespołu (Bass Clarinet, Bassoon, English Horn, Tuba, Horn). Usłyszymy je tutaj w karkołomnie pięknych aranżach. Mamy tu zatem syntezę dwóch pierwszych koncepcji.
11-osobowy zespół prowadzony przez Lionela Belmondo sprawił, że oryginalne kompozycje, w bardzo intymnych odczytaniach nie straciły nic ze swojej magicznej mocy a poprzez poszerzenie tradycyjnego spektrum dźwięków pozwalają przywoływać bogate światy brzmień i wyobraźni. Z jednej strony trudno posądzać francuskich muzyków o pruderyjność w podejściu do tradycji muzycznej, jednak w swoich poszukiwaniach nie zatracają odpowiedniej dozy dostojności i powagi, która jest w kodzie dna wybranych utworów.
Najczęściej mamy do czynienia z podążaniem za linią melodyczną, co szczególnie często słychać w polskich odczytaniach chopinowskich kompozycji, ale też chociażby w nagraniach Loussiera. Nie znajdziemy tu niczego oryginalnego, a słuchacze zaznajomieni z oryginalnymi dziełami odczuwają często znużenie, wynikające z gubienia decydujących o wyjątkowości dzieła detali. Zdarzają się jednak wyjątki, wystarczy przywołać nagrania Jana Garbarka z Hilliard Ensemble dla ECM.
Druga metoda to swoiste impresje na temat, mające kształt autonomicznych kompozycji muzyków jazzowych, czasami bardzo odległe ("Hommage A Bartok" Steve Swell's Kende Dreams dla Silkheart Records), innym razem zestrojone z oryginałami ("A Mirror To Machaut" Samuel Blaser Consort In Motion dla Songlines i "Passion" Undivided dla Multikulti Project czy też kolejne płyty Michela Godarda).
Trzecia metoda to rozbijanie struktury kompozycji i składanie jej na nowo. To ścieżka ryzykowna, często prowadząca na manowce, wystarczy wspomnieć gwiazdy polskich festiwali - Piotra Orzechowskiego i Marcina Maseckiego. Jestem prawie pewien, że jak opadnie kurz działań promocyjnych, niewiele pozostanie w pamięci słuchaczy po ich "dziełach". Są jednak nagrania, powstałe według tej metody, które onieśmielają swoim potencjałem. Wymienię kilka:
"Westbrook - Rossini" zespołu Mike'a Westbrooka z HatART, "Gustav Mahler / Uri Caine" Uri Caine & Primal Light z Winter&Winter i "The Minimalism of Erik Satie" Vienna Art Orchestra z HatART. Ta lista oczywiście jest dłuższa, ale nie ma tu miejsca
Bracia Belmondo są filarami jazzowego środowiska we Francji. Ich wspólny krążek 'Espaces Baroques' nagrany z Frédérikiem Galliano, wydany w 1997 roku był jedną z pierwszych płyt operujących na pograniczu jazzu i inteligentnych nowych brzmień. Z kwintetem The Belmondo Brothers zjeździli spory kawałek świata. Ich wspólna płyta z nestorem jazzu - Yusefem Lateefem "Influence" to znakomite ponadpokoleniowe nagranie, Lionel Belmondo ma za sobą znakomita płytę z Miltonem Nascimento.
Płyta "Hymne Au Soleil - Clair Obscur", na której usłyszymy zarówno aranżacje Lionela Belmondo kompozycji Gabriela Faure, Erika Satie, Loiusa Vierne'a, Arnolda Schönberga ale też po jednej Michela Petruccianiego i Billa Evansa jak też dwie własne kompozycje Lionela Belmondo olśniewa rozwibrowaną kolorystyką i aurą wyszukanych, akustycznych brzmień, big bandowa fantazja francuskiego saksofonisty, znana chociażby z doskonałej płyty "Influence", pozwala na umiejętne wykorzystanie bogatedo instrumentarium zespołu (Bass Clarinet, Bassoon, English Horn, Tuba, Horn). Usłyszymy je tutaj w karkołomnie pięknych aranżach. Mamy tu zatem syntezę dwóch pierwszych koncepcji.
11-osobowy zespół prowadzony przez Lionela Belmondo sprawił, że oryginalne kompozycje, w bardzo intymnych odczytaniach nie straciły nic ze swojej magicznej mocy a poprzez poszerzenie tradycyjnego spektrum dźwięków pozwalają przywoływać bogate światy brzmień i wyobraźni. Z jednej strony trudno posądzać francuskich muzyków o pruderyjność w podejściu do tradycji muzycznej, jednak w swoich poszukiwaniach nie zatracają odpowiedniej dozy dostojności i powagi, która jest w kodzie dna wybranych utworów.
autor: Andrzej Fikus
Lionel Belmondo: soprano saxophone, tenor saxophone, flute
Stéphane Belmondo: trumpet
Laurent Fickelson: piano
Sylvain Romano: double bass
Dré Pallemaerts: drums, percussion
Jérôme Voisin: bass clarinet, clarinet
Cécile Hardouin: bassoon
Bernard Burgun: english horn
Philippe Gauthier: flute
François Christin: horn
Bastien Stil: tuba
1. Cygne sur l'eau [Gabriel Faure] 3:29
2. Story Line [Bill Evans] 3:13
3. 3 + 2 + 3 [Lionel Belmondo] 4:47
4. Love Letter [Michel Petrucciani] 5:26
5. Priere pour le salut de mon âme [Erik Satie] 6:58
6. Nocturne [Gabriel Faure] 7:14
7. Épitaphe [Loius Vierne] 3:40
8. Darth Fickius [Lionel Belmondo] 7:26
9. Élévation [Loius Vierne] 1:56
10. In diesen Wintertagen [Arnold Schönberg] 6:24
11. L'île aux cygnes [Michel Grailler] 2:03
płyta do nabycia na multikulti.com
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz